Nogiron opam bilan.
...davomi

кетди. — Нега кеча бувингни
кўчага ҳайдаб солдинг!
— Нима?! — Қурбон
ҳайрон бўлиб бошини
қашлади. — Ўлибманми
кўчага ҳайдаб? Қўйинг-э!
— Ана, Тилаволди оқшом
уйингга кириб кўрибди-ку!..
Сасиб ётганмишсан.
Хотининг иккаланг шу
кампирнинг бошини ер
экансанлар-да!.. Қара,
болаларинг бўй етиб қолди.
Ўласанми уларнинг ғамини
есанг, бувингнинг дуосини
олсанг?! Ўлим ҳаммамизга
ота мерос. Эрта бир кун
чироқ ёқиб қидирсанг ҳам
тополмайсан бувингни!
Ичкиликка бало борми?..
Қурбон қорига маъноли
кўз қисиб қўйди.
— Ҳа энди, қорака,
ўзлариям бир пайтлар…
Отам раҳматли айтарди…
— Ўчир овозингни!.. Сен
мендай бўлгунча ҳали икки
марталаб кўкариб чиқасан…
«Қори билан ҳазиллашиб
бўлмайди. — кўнглидан
ўтказди кетишга чоғланиб
Қурбон. — Жаҳли чиқса,
маҳаллани тўплаб
шарманда қилишданам
тоймайди…»
Тағин бирпас қараб
тургач, қори ҳассасини
юқорига кўтариш учун
чоғлана бошлаганини
кўрди-ю, ими-жимида хайр-
маъзурни-да нася қилиб,
дўкон тарафга илдамлади.
* * *